Don't shoot the messenger!
Iedereen kent dit maar toch .. als dan iemand iets over jou zegt wat je niet bevalt is de eerste reactie afwijzing, ontkenning, aanval of juist ook wat zeggen over die ander wat negatief is...
Don’t shoot the messenger, je hoort het vaak en bij de oppervlakkige opmerkingen, opdrachten en dergelijke situaties passen we dat zeker toe. Daar zijn we bewust van het feit dat de mens een doorgeefluik is en dat wij er geen zin in hebben…of dat het gewoon net even niet past in onze dagvulling of leggen we het gewoon naast ons neer.
Maar wat als het bericht een directe aanval lijkt op wie jij bent? Of op wat jij hebt gedaan? Veelal als eerste, aangeleerde, reactie ging ik mijzelf verdedigen. Of was mijn het antwoord Ja maar….
Luisterde ik dan nog naar wat de ander zei? Hoorde ik dan de les die er in dat bericht verborgen zat?
Sinds ik mij verdiept heb in andere leefstijlen en dan met name de boeddhistische en Taoïstische en dergelijke uitgangspunten besef ik dat ik met een aanval niets bereik. “Vroeger” dacht ik dan dat ik een ander te slim af kon zijn, dat ik een ander in zijn denkwijze misschien kon veranderen, of dat een ander het niet goed gezien had.
Of als het een soort persoonlijke aanval leek te zijn dan kon het nog wel eens zijn dat ik antwoordde met een persoonlijke terug aanval. Je kunt je wel voorstellen dat ik met deze reacties natuurlijk allemaal niets bereikte en dat ik geïrriteerd bleef naar de ander en dat de ander er ook niet vrolijker op werd naar mij toe.
Mediteren op een van die mooie plekjes van deze wereld, in de Arch op Spitzkoppe, Namibië
De laatste jaren heb ik mij aangeleerd om altijd eerst te bedenken waarom zegt diegene dit? Waarom is dit erg of waarom vind ik dit erg? Was dit niet goed of waarom vond die ander dat? Als er dan een vraag komt ter verduidelijking naar de ander ipv gelijk een afwerende aanval komt er een gesprek op gang. We krijgen begrip voor elkaar en komen ergens uit.
Het mooie daarvan is dat je beiden leert. Dat je beide wijzer uit de situatie komt. Als je de muur ophoudt en niets binnen laat komen zul je niet veranderen. Daarnaast vind ik het ook heel fijn als we daarna gewoon verder door 1 deur kunnen zonder dat er van die onzichtbare spanningen blijven hangen.
Hoe vaak zien we wel niet dat mensen uit emotie reageren. De ander reageert uit emotie terug en uiteindelijk wordt er niet meer naar elkaar geluisterd. Er wordt gezocht naar medestanders, er wordt geroddeld over het voorval en dus wordt er maar vanuit 1 uitgangspunt gesproken.. Vaak is de onderliggende boodschap helemaal niet overgekomen en zal ook niet meer duidelijk worden.
Ben jij je bewust van je eerste reactie?
Ben jij in staat om die eerste reactie uit te stellen en je eerst af te vragen, waarom - waarvoor - wat bedoelt diegene nu echt? Dus de les erin te zien en niet het verwijt.
Ik weet van mijzelf dat ik soms ook wel iets te recht voor de raap kan zijn, mijn reactie komt dan bot over en zo bedoel ik dat niet.
Kunnen we dan niet wat vaker dat kleine pauzemomentje toepassen en je reactie beter gemotiveerd geven aan die ander?
Het is uiteraard een proces.. Net als alle andere vastgeroeste gewoonten die ik wil veranderen heeft dit ook een tijd gekost.
Maar weet dat hoe meer je je er van bewust bent hoe vaker je merkt van jezelf dat je het ‘weer’ gedaan hebt en je beseft hoe je het beter had kunnen doen. Er komt dan een moment dat je het toepast en dat je merkt dat je ervan leert en het contact met de ander fijner was.
Ik zou het fijn vinden om van je te horen. Je mag gewoon op de nieuwsbrief in je mail reageren maar kunt natuurlijk ook hier reageren. Ik begrijp dat je dan helaas een profiel aan moet maken.